REKOLEKCJE ADWENTOWE

w Parafii p/w Przenajświętszej Trójcy w Bieńkówce

od 6 do 9 grudnia 2020r.

Rekolekcje prowadzi : Ks. Czesław Bloch SCJ 

RÓŻANIEC DO GRANIC NIEBA – OD 1 DO 8 LISTOPADA 2020.

Nasza parafia uczestniczy w akcji poprzez modlitwę w domach.
NASZA PARAFIALNA GODZINA MODLITWY - 21.00

Wszystko nas przynagla do tego działania: orędzia Matki Bożej, wydarzenia w Polsce i na świecie. Sami nie damy sobie rady, jak powietrza potrzebujemy pomocy od Boga…
Prosimy o modlitwę i podejmowanie pokuty w intencji wypełnieni Woli Bożej wobec naszej Ojczyzny. Modlitwa ta ma charakter przeproszenia za grzech aborcji. Jest wołaniem o poszanowania prawa do życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Jest wołaniem o pokój w naszej ojczyźnie, o poszanowanie wartości . Bez Bożej pomocy nie damy rady… Podejmijmy to wyzwanie i jednoczmy się w swoich domach na wspólnej modlitwie . Usiądźmy całą rodziną przy stole czy domowym ołtarzyku, zapalmy świecę i bądźmy Bożą iskrą , która zapali świat – by płonął Bożą Miłością.

1.Przebieg modlitwy:

ZAPROSZENIE – KONKURS

PLASTYCZNY , LITERACKI ( WIERSZ , PIOSENKA )

Dla uczczenia setnych urodzin Jana Pawła II ogłaszamy konkurs plastyczny i literacki.

KONKURS PLASTYCZNY:
Temat :
Dla dzieci przedszkolnych i klas I- IV – „Laurka dla Św. Jana Pawła II”
KATEGORIE
- INDYWIDUALNA – praca wykonana samodzielnie przez dziecko
(przedszkole, klasy I-II, klasy III – IV)
- RODZINNA – praca wykonana przez całą rodzinę.
(rodziny przedszkolne, rodziny klas I – IV)

Nikt się nie spodziewał takiej sytuacji, w jakiej znaleźliśmy się w tym czasie. Wielu z nas musiało zmienić dotychczasowy rytm życia i dostosować się do nowej rzeczywistości. A ta potrafi być bardzo trudna i niezrozumiała. Pojawiają się nowe komunikaty, rozporządzenia, ograniczenia. Niestety, dotyczą one również Kościoła – nabożeństw, Mszy Świętych i nadchodzącego Wielkiego Tygodnia, który w tym roku będzie wyjątkowo pusty. Na szczęście żyjemy w czasach wysoko rozwiniętej techniki, która umożliwia nam m.in. transmisje nabożeństw prosto z kościoła. I tak, będąc w Bieńkówce, równocześnie można uczestniczyć we Mszy Świętej w Częstochowie lub Warszawie, czy w nabożeństwie Gorzkich Żali w Kalwarii Zebrzydowskiej. Również nasza parafia postanowiła dołączyć do innych kościołów i rozpoczęła transmisję. Dzięki temu nasi parafianie mogą brać udział w nabożeństwach widząc ukochany obraz Matki Bieńkowskiej, za którym tak wielu z nas tęskni.

Wielu z nas może buntować się na nagłe zmiany, na duże ograniczenia, na dyspensy. Szczególnie, gdy naszym nawykiem były codzienne msze. Również może to być bolesne dla osób, które szczególnie ukochały obchody Triduum Paschalnego. Jednak zawsze należy pamiętać, że najważniejsze przykazanie, które otrzymaliśmy od Boga, to Kochaj bliźniego. I, aby to przykazanie wypełnić, czasem trzeba dostosować się do panującej rzeczywistości, choć często nam nie będzie pasowała. Jednak ze względu na ochronę zdrowia swojego i drugiego człowieka, czasem, jak to mówili nasi rodzice, trzeba ustąpić.

Bóg jest z nami wszędzie.

W tym roku Dzień Świętości Życia był niezwykle cichy. Jakby lata milczenia wobec tragedii milionów nienarodzonych dzieci znalazły swój punkt kulminacyjny. Wieczorem, przy pustym kościele, przy czternastu zapalonych świecach, z ułożonym u stóp ołtarza krzyżem, kilka osób z Grupy Apostolskiej odprawiło Drogę Krzyżową Ślad losu w intencji Tych najbardziej bezbronnych, których życie pod sercem matki jest poważnie zagrożone. Obejmowaliśmy modlitwą matki i rodziny tych dzieci oraz cały świat, by w końcu to niewinne życie zaczęło się liczyć. Również pamiętaliśmy o chorych, zakażonych koronawirusem, o ich rodzinach, o personelu medycznym, który walczy z rozprzestrzeniającą się pandemią. Dzień Świętości Życia przypomina nam o wartości życia każdego człowieka, w każdym wieku, każdej narodowości, każdej religii. Bóg dał nam dar życia, dlatego naszym obowiązkiem jest chronić je – od poczęcia do naturalnej śmierci.

Po czasie karnawału i zabawy nadszedł czas skupienia nad największymi tajemnicami naszej wiary – czas Wielkiego Postu. W naszej parafii od 8.03 do 11.03 trwały rekolekcje wielkopostne, prowadzone przez sercanina ks. Marka Mikołajczaka SCJ. Przypominał o tym, jak ważny jest osobisty rozwój wiary poprzez czytanie i medytacja nad Pismem Świętym oraz dobre kierownictwo duchowe, zwłaszcza dla osób młodych oraz poszukujących Boga.

W dniu zakończenia rekolekcji dowiedzieliśmy się wszyscy o zamknięciu szkół i uczelni oraz o rozpoczynającej się społecznej kwarantannie spowodowanej epidemią koronawirusa. W ciągu kolejnych dni pojawiały się kolejne rozporządzenia, dotyczące również działalności duszpasterskiej Kościoła w Polsce. Decyzja o dyspenzie od obowiązku uczestniczenia w niedzielnej Mszy Świętej, o ograniczeniu liczby wiernych w kościołach i kolejne dotknęły wiele osób. Szczególnie tych, dla których codzienna Msza Święta, nabożeństwa i przyjmowanie sakramentów były centrum dnia. Pojawiło się wiele niepewności, wiele wewnętrznych kłótni oraz kalkulowań – co warto, czego nie warto. Rozpoczął się przedziwny czas Wielkiego Postu. Pozbawiony tradycyjnych wydarzeń – Misterium Męki Pańskiej, ucałowania krzyża. Post pełen ciszy w kościołach, pustych ławek. Ale równocześnie czas upadku na kolana. Czas błagania i zawierzenia. Czas zaufania Bogu i Jego planom. Czas tworzenia Kościoła we własnych domach, w których może już dawno przestał istnieć. Czas, w którym może po raz pierwszy rodzice usiedli ze swoimi dziećmi i pomogli w zadaniach domowych. Czas, w którym może po wielu latach małżonkowie w końcu usiedli razem, bo nie mogli iść do pracy. Czas, w którym rodziny po raz pierwszy razem odmówiły różaniec. Czas, w którym może po długim czasie kościoły stanęły otworem dla ludzi.

Niezwykły czas. Niezwykle bolesny i przerażający. Ale jest to również okazja do skupienia nad swoją wiarą, nad nadchodzącymi świętami – jak będą wyglądać? I zastanowienie się – czy przypadkiem te wszystkie tradycje – procesje, święcenie pokarmów, długo przygotowywane czuwania – czy ta cała „otoczka” nie przysłaniają nam prawdziwego sensu. Czy przypadkiem przez te setki lat nie zagubiliśmy wśród uroczystych psalmów, hymnów, gestów Tego najważniejszego. Czy przypadkiem w Świętach Wielkanocnych nie przestaliśmy świętować Zmartwychwstania Chrystusa, bo przysłoniliśmy je spotkaniami rodzinnymi, dosprzątaniem każdego kącika w domu, czy upieczeniem najlepszego ciasta na świecie.

A Chrystus zmartwychwstał w ciszy, o poranku, bez świadków. I może wykorzystajmy ten czas, tej wielkiej ciszy i pustki, by to zmartwychwstanie w końcu usłyszeć. Bo już dawno świat nie zapadł w taką ciszę, jakiej doświadczamy teraz.

Przedziwny Wielki Post. Ale może okazać się duchowo najpiękniejszym, jaki przeżyjemy. Jeśli tylko skupimy się na Tym najważniejszym. Tak, jak kiedyś Jezus powiedział do Marty, mówi w tym czasie również do nas: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego” (Łk 10, 41-42).

Tradycją już stały się nasze własne, bieńkowskie jasełka bożonarodzeniowe. I tak też stało się tego roku. Tym razem skupiliśmy się na momencie zwiastowania, kiedy to Maryja wypowiedziała swoje fiat, dzięki czemu mógł narodzić się Mesjasz. Natomiast pasterze jak co roku doprowadzili publiczność do śmiechu, równocześnie przypominając, że to właśnie do tych najbiedniejszych Chrystus przyszedł jako pierwszy. Ogromna liczba wspaniałych aktorów i muzyków dzieci i młodzieży sprawiła, że w naszym kościele powstała niezwykła atmosfera, pełna modlitwy, pokoju i radości z faktu narodzenia Syna Bożego. Piękny wieczór zakończyło wspólne kolędowanie przy bożym żłóbku i przesłanie, by być dla siebie nawzajem ludźmi nie tylko w Boże Narodzenie, ale każdego dnia.

Kalwaria jest dla nas szczególnym miejscem, więc nie mogliśmy sobie wyobrazić opuszczenia przedstawienie właśnie u Ojców Bernardynów. Tegoroczne jasełka były inne od wszystkich. Przedstawienie było opowieścią o pierwszej szopce, którą stworzył święty Franciszek z Asyżu. Niezwykłe przeżycie tej wspaniałej historii ubogaciło nas i uświadomiło, jak często nie zwracamy uwagi na znaczenie wielu rzeczy związanych z Bożym Narodzeniem, do których już zdążyliśmy się przyzwyczaić. Okazuje się, że Święta dla każdego człowieka mogą znaczyć zupełnie co innego. Ale zawsze tym, co wszystkich łączy jest Jezus.

Po raz kolejny w naszej parafii odbył się Orszak Trzech Króli. Łączymy je co roku z korowodem wszystkich świętych. Chcemy w ten sposób uczcić Dzieciątko Jezus, które przyszło na ten świat dla każdego człowieka. I tak w naszym bieńkowskim kościółku spotykają się święci całego świata – kobiety i mężczyźni, dorośli i dzieci, Polacy i Amerykanie, zakonnicy i świeccy. Na ten dzień zimowy krajobraz świata zmienia swój charakter na pełne życia kolory, radosne twarze dzieci i pełnych zadziwienia dorosłych. Ta wspaniała uroczystość gromadzi z roku na rok coraz więcej osób, co cieszy serce i daje siłę na nadchodzące miesiące.

Refleksje minionego roku.

Kardynał Stefan Wyszyński mówił :

"Tyle wart jest nasz rok, ile zdołaliśmy przezwyciężyć w sobie niechęci, ile zdołaliśmy przełamać ludzkiej złości i gniewu. Tyle wart jest nasz rok, ile ludziom zdołaliśmy zaoszczędzić smutku, cierpień, przeciwności. Tyle wart jest nasz rok, ile zdołaliśmy okazać ludziom serca, bliskości, współczucia, dobroci i pociechy. Tyle wart jest nasz rok, ile zdołaliśmy zapłacić dobrem za wyrządzane nam zło."

Drodzy Parafianie.

Minął kolejny rok, w którym nasza wspólnota parafialna przeżyła wiele różnych doświadczeń . Radosnych, dobrych , ale też trudnych. Jednak jako chrześcijanie wiemy, że z Panem Bogiem będzie wszystko dobrze. I za wszystko co było nam dane przeżyć trzeba Boga uwielbiać i dziękować. Podsumowanie minionego rok to takie małe zatrzymanie nad mijającym czasem. Coś mija tu na ziemi, ale przybliża nas do Nieba. To kolejny krok bliżej wieczności.
Bóg dał nam ten czas, abyśmy bardziej kochali – Jego, drugiego człowieka i samych siebie.

Rok 2020 przyniósł wiele wydarzeń. Tak jakoś według naszego ludzkiego myślenia wszystko w nim jest nie takie jak powinno, jakoś zniknęły utarte stereotypy, przyszło wiele trudności i doświadczeń. Wiele spraw po ludzku nie mieści się w naszych głowach , nie potrafimy wyjaśnić i zrozumieć tego wszystkiego co dzieje się wokół nas. Ale jedno jest niezmienne – Bóg, który jest Miłością . On jest , Ona nas kocha i On nie chce naszej zguby.
Miniony rok przynosi refleksje nad tym wszystkim co się wydarzyło oraz budzi w nas wdzięczność . Najpierw samemu Bogu. To z Jego woli możemy tu być i dla niego żyć. Potem ludziom, których spotkaliśmy, i za to, co dane nam było w tym roku przeżyć - osobiście, a także we wspólnocie rodzinnej, zawodowej i parafialnej. Każdy dzień jest darem Pana Boga i każdy przybliża nas do zbawienia w Chrystusie. Za każdy dzień i za każdą chwilę dziękujemy Bogu. A za wszystko co było złe, grzeszne przepraszajmy Boga i prośmy o wybaczenie.
Nasza wspólnota parafialna w mijającym roku przeżyła bardzo wiele. Podsumowując życie duszpasterskie naszej parafii , to trzeba stwierdzić iż mimo bardzo trudnego roku, to nagromadziło się nam wiele różnych dzieł. A wszystko zaczęło się od :