„ Jezus rzekł : Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył , niech człowiek nie rozdziela.” ( Mt.19, 5-6 )
„ Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę, całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu„ KKK 10055,1)
Małżeństwo jako sakrament powstaje poprzez zawarcie umowy małżeńskiej, czyli przez nieodwołalną zgodę obojga małżonków, w której oddają się oni sobie i wzajemnie przyjmują.
Przez ten sakrament chrześcijańscy małżonkowie stają się znakiem tajemnicy jedności i płodnej miłości, łączącej Chrystusa z Kościołem i w tej tajemnicy uczestniczą.
Przymierze małżeńskie według pierwotnego zamysłu Bożego jest nierozerwalne , jak sam oświadczył Jezus Chrystus:” Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela” (Mk.10,9.)
Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność i uświęca ich na drodze do życia wiecznego.
Do cech istotnych małżeństwa należy: jedność , nierozerwalność i otwartość na przyjęcie potomstwa.
Małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznych, wobec kapłana (lub upoważnionego świadka Kościoła) oraz świadków.