KOŚCIÓŁ - DOM BOŻY
Kościół pod wezwaniem Przenajświętszej Trójcy został wybudowany w 1793 roku przez mieszkańców Bieńkówki z nieciosanego kamienia. Bryła kościoła obejmuję jedną nawę prostokątną, zakończoną od wschodu wielokątnym prezbiterium, a od zachodu masywną wieżą, tworząc u dołu przedsionek kościoła z wyjściem na chór, zwieńczoną hełmem o interesującym kształcie.Dach spadzisty pierwotnie w całości był pokryty gontem . Nad kalenicą nawy głównej wznosi się wieżyczka sygnaturki w kształcie latarni. Do prezbiterium od strony południowej przylega przybudówka zakrystii kościoła, a do nawy głównej od północy mały przedsionek boczny zwany " babińcem". Nawę od prezbiterium oddziela kolisty łuk.
Sufit jest drewniany, płaski o zaokrąglonych brzegach. W tylnej części nawy znajduje się chór drewniany wsparty na belkach i dwóch kanelowanych słupach, który został poszerzony i wyposażony w ławki w 1955 roku. Na nim w środkowej części są organy, pierwotnie barokowe, zakupione w 1796 roku w Wiśniczu w klasztorze karmelitów.Po długoletnim używaniu uległy one znacznemu zużyciu i ze względu na ogromny koszt renowacji sprzedano je w 1990 roku do kościoła na Woli Justowskiej w Krakowie.
Na to miejsce zakupiono nowe organy 15 - to głosowe, wykonane przez organomistrza Stanisława Ziaję z Chmielnika Rzeszowskiego. Okna w nawie i prezbiterium są dość liczne i średniej wielkości . Prostokątne otwory zwieńczają od góry lekkie łuki . Pierwotnie okna były pojedyncze drewniane, później metalowe, a obecnie podwójne z witrażami od wewnątrz, wykonanymi w 1985 roku w pracowni artystycznej Mirona Norwicza w Bielsku Białej.
Ołtarz główny jest barokowy, drewniany z końca XVIII wieku, a w nim rokokowe, później nieco zmienione, tabernakulum. W części centralnej umieszczony jest obraz Matki Bożej Bieńkowskiej z Dzieciątkiem. Na zasuwie zaś - obraz przedstawiający Trójcę Przenajświętszą, namalowany w 1895 roku przez Jana Stankiewicza w Oświęcimiu. Na szczycie ołtarza płaskorzeźba drewniana, malowana, również obrazuje Trójcę Świętą w otoku z promieni i adorujących aniołów. Kolorystyka ołtarza jest biała z licznymi złoconymi elementami.
Ołtarze boczne sprowadzone w 1796 roku z kościoła Sióstr Norbertanek na Zwierzyńcu w Krakowie, drewniane, rokokowe, również są białe z elementami złoconymi. Po prawej stronie - ołtarz z figurą Matki Bożej z Lourdes w niszy centralnej. na zasuwie - obraz olejny świętego Franciszka z Asyżu. Po obu stronach figury: świętego Józefa z Dzieciątkiem i świętego Antoniego Padewskiego również z Dzieciątkiem. U szczytu - obraz olejny świętego Józefa. Po lewej stronie - ołtarz z figurą Najświętszego Serca Pana Jezusa w niszy centralnej. Na zasuwie - obraz ukrzyżowanego Pana Jezusa, po obu stronach figury Apostołów świętego Piotra i świętego Pawła. U szczytu - obraz olejny świętej Barbary. Figury w ołtarzach bocznych i obrazy na szczytach zakupiono w 1895 roku. Na ścianie bocznej nawy, pośrodku, wisi dużych rozmiarów drewniany krzyż z figurą Pana Jezusa. W niszy w nawie głównej na przeciw wejścia bocznego umieszczono figurę Miłosiernego Pana Jezusa.
Podłoga kościoła jest wyłożona czarno - białą kamienną posadzką .Poziom podłogi w prezbiterium w 1982 roku trochu podniesiono, wyłożono drewnianą mozaiką parkietową i usunięto balaski.
Ambona barokowa - po prawej stronie, trochę wzniesiona, drewniana za schodkami. W nawie - dwa rzędy ławek . Z tyłu nawy, po obu stronach wejścia głównego - dwa konfesjonały, które podobnie jak boazeria na ścianach całego kościoła, zostały wykonane i założone w 1984 roku.
Na wieżyczce sygnaturki - mały dzwonek wzywający wiernych do kościoła pięć minut przed nabożeństwem. Na wieży kościelnej - trzy, różnej wielkości żeliwne dzwony. Pierwotnie istniejące dzwony, prócz jednego, zostały zabrane przez Niemców w czasie II wojny światowej. Obecnie dwa większe, zostały odlane w 1958 roku w odlewni P. Goduli na Śląsku, poświęcone w 1959 roku przez ówczesnego sufragana krakowskiego, Księdza Biskupa Karola Wojtyłę, noszą imiona: Niepokalanego Serca Maryi Panny i świętego Józefa. W 1985 roku zewnętrzne ściany kościoła pokryto taraboną. Dach kościoła w 1947 roku pokryto blachą ocynkowaną. W 1984 roku hełm wieży przywrócono do pierwotnego kształtu i pokryto blachą miedzianą, a w 1996 roku pokryto dach kościoła czerwoną blachą szwedzką. Dzięki tym wszystkim pracom renowacyjnym, ofiarności i trosce parafian kościół uzyskał piękny wygląd, co sprzyja także klimatowi rozmodlenia.