Termin łaciński " ministrare " oznacza " służyć ", " pomagać". Służymy Bogu , kiedy przyczyniamy się się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę podczas Mszy świętej i innych nabożeństw liturgicznych .
W naszej parafii służbę liturgiczną podejmuje 32 ministrantów . Są to chłopcy od klasy III szkoły podstawowej (przyjęcie do posługi ministranckiej następuje po przyjęciu pierwszej Komunii świętej). Odpowiedzialnymi za posługę Słowa Bożego jest 10 lektorów w większości w wieku gimnazjalnym i szkoły średniej, są także studenci.
SŁUŻBA LITURGICZNA OŁTARZA NASZEJ PARAFII
Brodziak Mateusz
Betlej Gabriel
Cholewa Kamil
Tomaszewski Jakub
Cholewa Karol
Chromy Arkadiusz
Chromy Jakub
Chromy Wiktor
Chromy Tomasz
Prymula Damian
Jończyk Dominik
Zeman Bartosz
Kania Jakub
Kania Tomasz
Kiełbus Michał
Knapczyk Marek
Kruźlak Jakub
Łuczak Kamil
Pabis Eryk
Sarna Kacper
Sarna Kamil
Szczepaniak Kacper
Szczepaniak Marcin
Szczerba Karol
Tondyra Jakub
Tekieli Łukasz
Pabis Tomasz
Pająk Łukasz ( senior)
Pająk Tomasz
Kazanowski Wojciech
Pęcek Jakub
Kania Szymon
Bargiel Michał
Bogdał Dariusz
Kosmąd Tomsz
Lach Mariusz
Prymula Piotr
Dudziak Grzegorz
Lizak Piotr
Lizak Arkadiusz
Filuś Dariusz
MODLITWA MINISTRANTÓW:
Przed Mszą Świętą:
Oto za chwilę przystąpię do Ołtarza Bożego ,do Boga, który rozwesela moją młodość .Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię Panie Jezu o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce oddane tylko Tobie. Amen
Po Mszy Świętej:
Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby, spraw bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen
PATRONI MINISTRANTÓW
Święty Jan Berchmans - urodził się 13 marca 1599 r w Dies we Flandrii (Holandia), jako najstarszy z pięciu synów. Jego ojciec był grabarzem, a matka Elżbieta córką burmistrza Hadriana van den Hove. Chłopiec bardzo chciał się uczyć. Na usilne prośby rodzice zgodzili się ponosić wydatki na jego naukę. Jednak z różnych względów (choroba mamy, trudne warunki w domu) musiał kilkakrotnie przerywać naukę. Pracował u pewnego kanonika katedry w Mechlinie, dzięki temu mógł kontynuować naukę. W 1616 roku zmarła mu mama, a ojciec wstąpił do stanu duchownego i został kapłanem diecezjalnym. Jan, po ukończeniu studiów humanistycznych wstąpił do nowicjatu księży Jezuitów w Mechlinie, gdzie po roku złożył śluby zakonne. Na dalsze studia został wysłany do Rzymu. Wyróżniał się wśród studentów. Zadziwiał pamięcią i subtelnością. Jednak bardzo źle znosił warunki klimatyczne. Nabawił się gorączki, a potem zapalenia płuc i mimo zabiegów lekarzy 13 sierpnia 1621 roku zmarł. Jan wyróżniał się serdecznym nabożeństwem do Najświętszej Eucharystii. Zasadą jego życia było: "Czyń, co czynisz" oraz "Najdoskonalszą rzeczą jest zacząć od najmniejszych rzeczy". Ciało świętego spoczywa w Rzymie, natomiast jego serce znajduje się w kościele jezuitów w Lovanium.
Betyfikacja - 1867 r., papież Pius IX.
Kanonizacja - 1887 r., papież Leon XIII.
Święty Alojzy Gonzaga - pochodził ze znakomitego rodu Gonzagów. Był synem Ferdynanda, markiza Castiglione. Urodził się 9 marca 1568 roku w Castiglone. Od najmłodszych lat poświęcił się sercem i duszą Bogu. Cechowała go prawdziwie anielska niewinność, a zarazem heroiczna skłonność do pokuty. Nie odpowiadało mu życie dworskie.Pragnął wstąpić do Towarzystwa Jezusowego. Przy wielkim sprzeciwie rodziny w końcu udało się mu zrealizować te zamiary. Rozpoczął nowicjat w Rzymie w roku 1584. Od początku swego zakonnego życia był wzorem doskonałości. Podczas epidemii w Rzymie w roku 1591 na ochotnika zgłosił się do pracy z chorymi w szpitalu. Praca ta doprowadziła go do choroby, która spowodowała śmierć - 12 czerwca 1591 roku . Miał 24 lata.
Beatyfikacja - 1605 r., papież Paweł V
Kanonizacja - 1726 r., papież Benedykt XIII
Święty Stanisław Kostka - urodził się 28 grudnia 1550 roku w Rostkowie na Mazowszu. Był synem Jana - kasztelana zakroczymskiego i Małgorzaty z Kryskich. Miał trzech braci i dwie siostry. W 1564 roku, w wieku 14 lat, Stasiu razem ze starszym bratem Pawłem został wysłany do szkoły jezuickiej w Wiedniu. Chłopcy zamieszkali w internacie ojców jezuitów. Uczniowie tej szkoły uczestniczyli codziennie we Mszy świętej, wspólnej modlitwie, comiesięcznej spowiedzi i Komunii świętej. Świętemu Stanisławowi bardzo się to podobało - od najmłodszych lat lubił być blisko spraw Bożych. Na początku miał trudności z nauką, ale przez swą pracowitość stał się jednym z najlepszych uczniów. W grudniu 1565 roku ciężko zachorował. Nagłe uzdrowienie przypisał Matce Bożej, do której miał wielkie nabożeństwo. Po pewnym czasie w sercu Stanisława zrodziła się myśl, aby być jeszcze bliżej Boga i Matki Najświętszej - postanowił zostać zakonnikiem. Ponieważ nie był pełnoletni, nie mógł natychmiast zrealizować swojego marzenia - potrzebował zgody rodziców, ale jej nie uzyskał. Po długich i starannych przemyśleniach, w sierpniu 1567 roku, pieszo i w przebraniu żebraka, uciekł z Wiednia. Dotarł do Dyllingi w Bawarii i zgłosił się do zgromadzenia oo. jezuitów. Święty Piotr Kanizjusz wysłał go do Rzymu, gdzie święty Franciszek Borgiasz przyjął go 28 października 1567 roku do nowicjatu. Mając 18 lat złożył śluby zakonne. Zmarł w sierpniu 1568 roku. Relikwie świętego Stanisława spoczywają w kościele świętego Andrzeja na Kwirynale w Rzymie. Święto świętego Stanisława Kostki jest obchodzone w dniu 18 września.
Beatyfikacja - 1670 r.
Kanonizacja - 1726 r. , papież Benedykt XIII.
Święty Tarsycjusz - był młodym Rzymianinem, akolitą, należącym do otoczenia papieża Stefana. Gdy za cesarza Decjusza nastąpiły jedne z najcięższych prześladowań chrześcijan, zaostrzono równocześnie możliwości widywania się z uwięzionymi. Wskutek tego umacnianie uwięzionych chrześcijan Komunią świętą przed śmiercią stało się nie możliwe. Każdy odważny kapłan, diakon, czy dorosły chrześcijanin, gdy szedł do więzienia z Komunią świętą, narażał się na rozpoznanie i na areszt. W takiej sytuacji Tarsycjusz, chłopiec dziesięcioletni, okazał gotowość pójścia do więzienia z Chrystusem Eucharystycznym, sądząc, że z powodu młodego wieku uda mu się niepostrzeżenie dotrzeć do braci i sióstr skazanych na męczeńską śmierć. Pewnego dnia, kiedy szedł z Najświętszym Sakramentem w kierunku więzienia, napadła go grupa pogańskich rówieśników, zaciekawionych tym, co niesie z taką troską. Ponieważ bardzo tego bronił, usiłowali zmusić go biciem i obrzucaniem kamieniami, aby pokazał co niesie. Z pomocą nadszedł mu żołnierz rzymski, Kwadratus, setnik, chrześcijanin, doskonale zorientowany w sytuacji. Przepędził całą tę zgraję. Jednak chłopca nie udało się już uratować. Zmarł wkrótce na skutek ran odniesionych w obronie Chrystusa Eucharystycznego. Ciało Tarsycjusza chrześcijanie pochowali ze czcią w katakumbach świętego Kaliksta. W roku 1675 relikwie świętego Tarsycjusza przeniesiono do Neapolu, gdzie umieszczono je w osobnej kaplicy przy bazylice świętego Dominika.
Święty Dominik Savio - urodził się w wiosce Riva di Chieri w Piemoncie w 1842 roku. Jego ojciec był rzemieślnikiem, a matka krawcową. Mając 12 lat spotkał świętego Jana Bosco, który przyjął go do swojego Oratorium w Turynie. Nawiązała się między nimi szczególna duchowa więź. W trzy lata później Dominik umarł. Mimo bardzo młodego wieku, pośród zwyczajnych obowiązków codzienności, przebywając między rówieśnikami, osiągnął świętość. Jej rozumienie zawarł w liście do przyjaciela: "Tu na ziemi świętość polega na tym, aby stale być radosnym i wiernie wypełniać nasze obowiązki." Papież Pius XI powiedział o nim: "Mały święty, ale gigant ducha." Relikwie świętego Dominika znajdują się w Turynie.
Beatyfikacja - 1950 r.
Kanonizacja - 1954 r.
WAŻNE SPRAWY MINISTRANTÓW
1. Rok liturgiczny
2.Słowniczek.
AKOLITA - posługujący w liturgii (przygotowuje ołtarz i dary ofiarne oraz pomaga w rozdawaniu Komunii św.i udzielaniu Komunii chorych).
ALBA - długa, biała szata liturgiczna ( kapłana i służby liturgicznej w czasie liturgii )
AMPUŁKI- są to naczynia liturgiczne w kształcie małych dzbanuszków w których podaje się wino i wodę do Mszy świętej.
ARCHIDIECEZJA - jednostka terytorialna administracji kościelnej.
AUREOLA - koło otaczające głowę świętych ( symbolizuje świętość ).
BALDACHIM - ozdobny daszek lub ozdobna osłona z materiału nad godnym czci miejscami i osobami, przede wszystkim jako osłona niesiona nad Najświętszym Sakramentem.
BEATYFIKACJA - uznanie za błogosławioną, osobę zmarłą w opinii świętości ( poprzedzone procesem beatyfikacyjnym).
BIRET - nakrycie głowy duchownych katolickich.
BURSA - sztywna torebka do zawieszania na szyi, na naczynie z Komunią chorych.
CELEBRANS - osoba przewodnicząca zgromadzeniu liturgicznemu.
CINGULUM - pasek służący do przepasywania alby, element stroju liturgicznego.
CREDO - wyznanie wiary.
CUSTODIA - naczynie, w którym przechowuje się Najświętszą Hostię do wystawienia w monstrancji.
CYBORIUM - puszka (naczynie) do przechowywania Eucharystii pod postacią chleba.
DZWONKI OŁTARZOWE - pojawiły się w XIII wieku, zwracają uwagę wiernym na zmianę postawy liturgicznej, zwołują lud i wielbią dźwiękiem Boga.
HOMILIA - (kazanie) - słowo kapłana skierowane do wiernych na temat usłyszanych czytań biblijnych.
HYMN - uroczysta pieśń śpiewana na cześć Boga lub świętych.
KIELICH - naczynie liturgiczne w którym w czasie Mszy świętej składa się wino do konsekracji.
KOMŻA - krótsza szata liturgiczna, zawsze koloru białego; od IX wieku - strój ministranta.
KUSTODIA - naczynie liturgiczne, mała puszka, w niej przechowuje się Najświętszą Hostię przeznaczoną do monstrancji.
LEKCJONARZ - księga zawierająca czytania biblijne na poszczególne dni roku.
MONSTRANCJA - przedmiot liturgiczny, w którym umieszcza się Hostię celem adoracji lub procesji.
ODPUST PARAFIALNY - uroczystość, w której parafia w sposób szczególny czci swojego patrona.
OŁTARZ - jest to stół na którym składa się Najświętszą Ofiarę i przy którym rozdziela się Ciało Pańskie.
ORNAT - wierzchnia ozdobna szata liturgiczna kapłana odprawiającego Mszą świętą.
PALKA - kwadratowy kawałek usztywnionego płótna, służy do nakrycia kielicha mszalnego.
PASCHAŁ - świeca symbolizująca Zmartwychwstałego Chrystusa.
PASTORAŁ - ozdobna laska używana przez biskupa jako symbol posługi pasterskiej otrzymanej od Chrystusa.
PATENA - naczynie liturgiczne, na którym składa się w czasie Mszy świętej chleb do konsekracji.
PREZBITERIUM - część kościoła, w której znajduje się ołtarz główny.
RESPONSORIUM - powtarzane wersety psalmu stanowiące odpowiedź człowieka na Słowo Boże.
STUŁA- część stroju liturgicznego, znak władzy kapłańskiej.
TABERNAKULUM - miejsce w kościele, w którym przechowuje się Najświętszy Sakrament.