"Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł żyć będzie na wieki."
(J 11, 25-26)
Czas wielkanocny zaczyna się w Wielka Sobotę, a kończy w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego . Tworzy on jakby jedno wielkie święto, w którym kolejno czci się Tajemnicę Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia i Zesłania Ducha Świętego.
W tym okresie liturgia ukazuje nam Chrystusa zmartwychwstałego przy grobie, w drodze do Emaus, w wieczerniku i w Galilei.
Pierwszych osiem dni Czasu wielkanocnego stanowi oktawę, która kończy się w II Niedzielę Wielkanocną, zwaną białą. W Polsce, za pozwoleniem Jana Pawła II od 1995 roku to Niedziela Miłosierdzia Bożego.
IV Niedziela Wielkanocna – to Niedziela Dobrego Pasterza. W tym dniu Ewangelia ukazuje Jezusa jako Dobrego Pasterza, który daje swoje życie za owce. Kościół w tym dniu modli się za powołanych i o nowe powołania do służby kapłańskiej.
Czterdziesty dzień po Wielkiej Nocy – to Wniebowstąpienie Pańskie. Jednak, decyzją Konferencji Episkopatu Polski uroczystość ta została przeniesiona na VII Niedzielę Wielkanocną.
Okres wielkanocny kończy Niedziela Zesłania Ducha Świętego. Przypomina ona zesłanie Ducha Świętego na apostołów, początki Kościoła i jego posłannictwa do ludzi każdego języka, ludu i narodu.
W czasie wielkanocnym zamiast modlitwy „ Anioł Pański” odmawia się „ Królowo nieba” (Regina coeli). Obok ołtarza ustawia się paschał, który płonie podczas każdej Eucharystii i używa się białych szat, które są symbolem czystości i wesela.”